Coromandel penninsula
Blijf op de hoogte en volg Alwin
13 Februari 2018 | Nieuw Zeeland, Tairua
12-02-2018
Vandaag was het tijd om verder te gaan en dus afscheid te nemen van mijn gastheer en gastvrouw. Nadat ik Patricia heb bedankt en afscheid had genomen, ben ik samen met Ian naar de auto garage vertrokken voor een laatste inspectie aan de auto. Na het het vervangen van de olie en de filters was het de hoogste tijd. Ik heb Ian hartelijk bedankt en we hebben nummers uitgewisseld just incase er iets mocht zijn in Nz waar ik vragen over heb, zoda ik hem altid kan bellen.
Hierop ben ik met de auto richting de snelweg vertrokken richting Coromandel Penninsula. Het autorijden was ik nog niet zo gewent dus dit was een aardige sprong in het diepe. Helemal toen ik de snelweg op moest was het ff wennen...helemaal in een auto die je amper kent.....het ouwe tikkertje sloeg weer ff 200bpm.
Na ong 30 minuten rijden heb ik de auto geparkeerd en de tank volgegooid. Hierop nog ff een bammetje met peanutbutter gegeten en weer verder gereden.
Na ong 45 minuten rijden aangekomen in het stadje Thames. ( hier kwam captein cook voor het eerst aan, en noemde deze stad na de bekende rivier omdst de rivier naast deze stad hem eraan deed denken) in dit stadje heb ik boodschappen gedaan die aanzienlijk goedkoper was dan bij de gebruikelijke indiër winkeltjes....
Ik had opgezocht dat je kon "wildcamperen" in NZ en hier was ik dus naar onderweg, een campeerplaats die Brokenhills hete. Na wat zoeken en doen eindelijk de locatie gevonden, en het woord wildkamperen komt niet in de buurt van waar ik verbleef.
Het was in de middle of nergenshuizen, zo in de rimboe van NZ. Het leek alsof ik zo door de burgers zoo Bush va Arnhem reed alleen dan zonder einde. Aangekomen op mijn bestemming omringd door prachtige natuur, en een rivier hier mijn tent opgezet voor de nacht. Tentje was snel opgezet, en toen ik alles binnen had begon het te regenen. Hier voelde ik me wel echt alleen. Er waren wel mensen op de camping maar je zag ze niet omdat het zo midden in de wildernis is. Ik had geen stroom, warm water of andere faciliteiten, behalve een outhouse ( wc hokje) en om ff in smerig detail te treden, nee hier heb ik geen gebruik van gemaakt omdat die dingen te goor zijn voor woorden. #deepwoodsdump #alsjemoetdanmoetje
Vandaag was het tijd om verder te gaan en dus afscheid te nemen van mijn gastheer en gastvrouw. Nadat ik Patricia heb bedankt en afscheid had genomen, ben ik samen met Ian naar de auto garage vertrokken voor een laatste inspectie aan de auto. Na het het vervangen van de olie en de filters was het de hoogste tijd. Ik heb Ian hartelijk bedankt en we hebben nummers uitgewisseld just incase er iets mocht zijn in Nz waar ik vragen over heb, zoda ik hem altid kan bellen.
Hierop ben ik met de auto richting de snelweg vertrokken richting Coromandel Penninsula. Het autorijden was ik nog niet zo gewent dus dit was een aardige sprong in het diepe. Helemal toen ik de snelweg op moest was het ff wennen...helemaal in een auto die je amper kent.....het ouwe tikkertje sloeg weer ff 200bpm.
Na ong 30 minuten rijden heb ik de auto geparkeerd en de tank volgegooid. Hierop nog ff een bammetje met peanutbutter gegeten en weer verder gereden.
Na ong 45 minuten rijden aangekomen in het stadje Thames. ( hier kwam captein cook voor het eerst aan, en noemde deze stad na de bekende rivier omdst de rivier naast deze stad hem eraan deed denken) in dit stadje heb ik boodschappen gedaan die aanzienlijk goedkoper was dan bij de gebruikelijke indiër winkeltjes....
Ik had opgezocht dat je kon "wildcamperen" in NZ en hier was ik dus naar onderweg, een campeerplaats die Brokenhills hete. Na wat zoeken en doen eindelijk de locatie gevonden, en het woord wildkamperen komt niet in de buurt van waar ik verbleef.
Het was in de middle of nergenshuizen, zo in de rimboe van NZ. Het leek alsof ik zo door de burgers zoo Bush va Arnhem reed alleen dan zonder einde. Aangekomen op mijn bestemming omringd door prachtige natuur, en een rivier hier mijn tent opgezet voor de nacht. Tentje was snel opgezet, en toen ik alles binnen had begon het te regenen. Hier voelde ik me wel echt alleen. Er waren wel mensen op de camping maar je zag ze niet omdat het zo midden in de wildernis is. Ik had geen stroom, warm water of andere faciliteiten, behalve een outhouse ( wc hokje) en om ff in smerig detail te treden, nee hier heb ik geen gebruik van gemaakt omdat die dingen te goor zijn voor woorden. #deepwoodsdump #alsjemoetdanmoetje
-
14 Februari 2018 - 18:26
Alie:
Wel spannend zo voor het eerst op de snelweg, maar het gaat je lukken. Zorg goed voor jezelf. Ben in gedachten bij je en ook wel een beetje jaloers. Zo de wijde wereld in. Een onvoorstelbare mooie natuur waar je can mag en kunt genieten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
